De buren in de straat kwamen er achter dat de vrouw in de bijstand zat. Rond de kerst werd het besproken, niet als vergadering, maar het kwam zo op in de onderlinge contacten. Hoe zouden haar Kerstdagen er uit zien? Terwijl wij zwelgen in zeven gangen diners, wat had zij? Een plan ontstond en op kerstavond belden buren aan om haar een kerstdiner aan te bieden: gang na gang werd gebracht. Zonder verwachting op een tegenprestatie, gewoon omdat het hoort. Je hebt het niet gehoord bij Hart van Nederland of in de krant gelezen, maar dat wil ook geen van de betrokkenen.
Feel good-verhaal? Vast.
Waar gebeurd? Ja. Ik ken de betrokkenen.
Het is onmogelijk om in onze wereld te leven en tevreden te zijn met alles wat er om ons heen gebeurd. Tegelijkertijd is het ook onmogelijk om alles, waarvan wij vinden dat het mis is, te veranderen. Dit creëert een dilemma voor eenieder die bewust in het leven staat. Elk van ons streeft op zijn of haar manier naar het Licht -los van hoe je dat Licht ook definieert- en tegelijkertijd zijn we ons bewust van de grote hoeveelheid duisternis in en om ons heen. Dit streven wordt ook nog eens bemoeilijkt door het feit dat wij in een tijd leven van massacommunicatie op een globale schaal waarin we, meer dan onze voorouders ooit konden, elk moment kunnen zien, horen en lezen wat er mis is met onze wereld.
Bedenk, de meeste van onze voorouders tot grofweg 1600 hadden geen idee wat er aan de hand was met de mensen die verder dan 30 kilometer bij hen vandaan woonden. De communicatie en informatie over langere afstanden duurde dagen, weken en soms maanden. Een gevolg was dat mensen meer gefocust waren op de noden en problemen in hun directe omgeving en de eigen gemeenschap. De eigen gemeenschap was immers de hele wereld. Dit had voor- maar ook nadelen.
Zo’n bestaan is onmogelijk in onze eeuw, tenminste in Europa. Door een eindeloze stroom informatie en nieuws, websites, gedeelde berichten op sociale media, komen we dagelijks -soms zelfs elke minuut- in aanraking met alle problemen van de wereld. Het is ontmoedigend als je begaan bent met die wereld.
Het kan leiden tot een diep en intens gevoel van frustratie, machteloosheid en erger nog: een verbitterde houding. Mensen die -vanuit de beste intenties- streven een verschil te willen maken in hun wereld, die gedreven door de innerlijke motivatie om goed te doen, verdrinken in de berichtgeving tot een punt dat ze zich verlamd voelen omdat elk onrecht, elk probleem hun onmiddellijke en directe aandacht vraagt.
Dit wordt nog eens bemoeilijkt door de -foute- aanname dat we verantwoordelijk zijn voor alles wat we leren of horen. We overschatten onze eigen impact en lopen te hoop met acties over problemen waar we geen enkele invloed of grip op hebben, terwijl we het stille, kleine leed in onze directe omgeving negeren. Het is pervers te noemen dat we hoogst verontwaardigd zijn over een groot onrecht in Azië of Amerika en het leed twee huizen verder volkomen negeren. Natuurlijk mag je proberen een verschil te maken aan de andere kant van de wereld, maar moet dat ten koste gaan van het verschil wat je nu direct in de eigen straat zou kunnen maken?
Vrijmetselarij leert je compassie te hebben, je eigen verantwoordelijkheid te nemen, leert je te realiseren dat je maar zo veel kunt doen met je twee handen en de middelen die je hebt, en leert je dat je niemand kunt helpen als het leidt tot schade aan jezelf. Vrijmetselarij vraagt je als eerste te kijken naar je directe omgeving, en daar -binnen je eigen mogelijkheden- een verschil te maken. Niet op basis van een sanctie-beladen dogma, een multinationaal beleidsplan of landelijk actiecomité, maar als een innerlijke motivatie die je elke dag weer alert maakt op wat je om je heen ziet. Doen wat je kunt met de middelen die je hebt.
Vergeet niet: een uitgestoken hand naar de buurman of buurvrouw heeft altijd meer waarde dan een like of share op Facebook.
