Het was de tijd en de plaats die we tegenwoordig het Wilde Westen noemen. Kolonisten en immigranten reden met huifkarren door het land, in de hoop een stukje land uit te kerven. De indianen namen dat niet in dank af.
Ergens in Montana reed een oudere vrijmetselaar een klein stadje in om inkopen te doen. Hij was een bekende man in het dorp, iedereen wist van de grote koperen passer en winkelhaak op zijn zadeltassen die hij altijd glimmend oppoetste.
Terwijl hij zijn paard vast bondt bij een winkel en een voorbijganger groette stopte een stoffige jongeman te paard naast hem. Zijn bezittingen voor en achter hem in tassen.
De jongeman tikte zijn hoed aan "Excuses, broeder, ik zie de passer en de winkelhaak op uw zadeltas. Ik neem aan dat u een vrijmetselaar bent?" De oude vrijmetselaar knikte: “dat ben ik zeker”. De jongeman stak zijn hand uit "Ik ben Henry, ik kom uit New York, en ik ben daar gezel vrijmetselaar. Ik ben naar het westen gekomen om een beter leven te zoeken." De oude vrijmetselaar knikte, hij had wel vaker reizigers hier gezien. "En hoe kan ik je helpen, broeder?' zei de oude vrijmetselaar.
"Ik ben al een tijdje onderweg, en ben eigenlijk moe. Ik zoek een plek om te wonen, het liefst natuurlijk met een loge. Ik zag deze stad, en ik dacht, laat ik het proberen. Misschien kun je me vertellen hoe de mensen hier zijn?" De vrijmetselaar dacht even na: "Hoe zijn de mensen waar jij vandaan komt?" Het gezicht van de jongeman betrok: "De mensen daar zijn onbeleefd, onvriendelijk, bot, en klagen altijd". "Ah", zei de oude vrijmetselaar, "Tja, ik ben bang dat je zult ontdekken dat de mensen hier hetzelfde zijn".
De jongeman keek eens rond, en knikte. “Goed, dank u broeder, ik verwachte al zoiets. Dank voor je tijd". Met deze woorden legde hij zijn eigendommen weer recht, draaide zijn paard en vertrok in westelijke richting uit het stadje. De oude vrijmetselaar keek hem even na en liep de winkel in met zijn zadeltassen over de schouder.
De oude vrijmetselaar deed zijn inkopen, en toen hij klaar was legde hij zijn zadeltassen weer over zijn paard.
Achter hem hoorde hij een stem, weer een stoffige jongeman op een paard "Excuses, mijnheer, ik zag dat uw zadeltassen de passer en de winkelhaak als opdruk hebben. Ik neem aan dat u een vrijmetselaar bent? Ik wil mij graag voorstellen, ik ben een leerling vrijmetselaar uit Boston, en ik ben hierheen getrokken in de hoop op een beter leven."
De oude vrijmetselaar draaide zich om en glimlachte naar de leerling. "Goed je te zien broeder, en wat kan ik voor je doen?"
“Ik ben al een paar weken onderweg, en de weg is lang en stoffig. Ik zoek eigenlijk een plek om te wonen, en natuurlijk een loge. Misschien kun je me vertellen hoe de mensen hier zijn?"
De vrijmetselaar dacht even na: "hoe zijn de mensen waar jij vandaan komt?" De jongeman begon te glimlachen: "Oh, ze zijn altijd wel vriendelijk en praatzaam, en altijd bereid om je te helpen". De vrijmetselaar knikte: "Tja, ik ben bang dat je zult ontdekken dat de mensen hier hetzelfde zijn".
De leerling knikte. "Dat dacht ik al, dank u broeder", antwoordde hij "Kunt u me wijzen naar iemand waar ik woonruimte zou kunnen vinden?"
De oude vrijmetselaar glimlachte, "waarom kom je niet met mij mee? Ik heb nog een kamer over waar je van harte welkom bent. oh, en vanavond is er loge: als je uitgerust bent, ga gewoon mee".
