De studenten kwamen de collegezaal binnen en zochten hun plekje op. Het geschuif met stoelen, de afrondende conversaties en het opengaan van laptops, notitieblokken en pennen vormden zoveel afleiding dat niemand zag dat de docent was binnen gekomen. Geduldig wachtte hij achter het katheder tot de rust was weer gekeerd. De les werd gegeven en de aantekeningen driftig gemaakt. Aan het einde van het uur keek de docent op de klok. Hij had nog vijftien minuten.
“Vandaag, dames en heren, krijgt u van mij nog een 10 minuten opdracht.”
Stuidenten keken elkaar vragend aan: normaal kregen ze dit soort dingen ver van te voren te horen. Een enekeling zakte wat lager in zijn stoel, ongetwijfeld spijt hebbend niets aan voorbereiding te hebben gedaan. De docent sloot zijn laptop aan op het msartscreen in de collegezaal en opende een powerpoint bestand.
Verbaasd keken de studenten naar een wit scherm, met een zwarte punt in het midden. “Dames en heren, U krijgt tien minuten om te beschrijven wat u ziet. De tijd start nu.” Een doodse stilte viel over de coillegezaal terwijl de studenten driftig aan het schrijven waren. Een enkeling keek op en dacht even na, waarna een furieus getik op een laptop volgde. Een ander kauwde op een pen en staarde, in de hoop dat het witte scherm met de zwarte punt in iets anders zou veranderen.
Na 10 minuten keek de docent rond “Dames en heren, toetsenborden stil of pennen neer. Ik vraag een aantal van u mij voor te lezen wat u geschreven heeft”. Hij wees een student aan, die een verhandeling begon over de positie van de punt op het scherm. De volgende student las een verhaal over de kleur zwart voor. Volgende studenten spraken over abstractie, filosofie, rondheid, etc.
De docent hief zijn hand op, ten teken dat de huidige spreker kon zwijgen. “Ik zal jullie uit de droom helpen. Deze opdracht is niet bedoeld om een cijfer te krijgen, maar om jullie iets te leren. Ik hoor van iedereen een verhaal over die punt. Maar niemand heeft het over het witte scherm.”
De docent liep naar het scherm en keek er eens naar.
“Dames en heren, zo gaat het ook in het leven. We hebben een zee van wit, maar kiezen er vaak voor om alleen maar te focussen op de zwarte punt in ons leven. Ik wil jullie vragen om ook eens te letten op die zee van wit, en te zien hoe klein die zwarte punt dan uiteindelijk is.
Dit besluit ook mijn college, ik wens u een fijne middag.”
Stil pakte hij zijn laptop en liep de collegezaal uit.
De studenten zwijgend achter latend.
